HONDERD BELEDIGINGEN PER DAG

door Mariam Jessajan -

Wat als ik je vertelde dat er een film is die je in één klap het werk van filosoof Simone de Beauvoir beter laat begrijpen, zonder dat je haar boek The Second Sex hoeft te lezen? 

De documentaire Honderd beledigingen per dag van Barbara Meter en Trilby Shaw is geen gewone documentaire. Het is een spiegel. Eentje die, zoals Simone de Beauvoir beschrijft in haar boek The Second Sex, laat zien hoe een vrouw zichzelf ziet, beoordeelt en herbouwt vanuit het perspectief van de ander. Aldus, onze massamedia. Deze documentaire, die onlangs is gerestaureerd door Eye Filmmuseum, biedt een visuele interpretatie van De Beauvoir’s gedachtegoed, maar dan door de lens van de consumptiemaatschappij. Het toont hoe vrouwelijke zelfrepresentatie en zelfafwijzing niet alleen filosofisch, maar ook fysiek en dagelijks is. Dat maakt zowel deze documentaire als het werk van De Beauvoir , eerlijk gezegd, briljant én pijnlijk relevant. Beide laten namelijk zien dat de vrouw in onze maatschappij haar bestaansrecht moet kopen.  

Zo laten Meter en Shaw zien hoe het vrouwelijke lichaam, zowel in publieke als in private ruimtes, constant onderworpen is aan evaluatie. De vrouw is niet alleen bekeken. Ze bekijkt haarzelf; kritisch, obsessief en eindeloos. De wereld van cosmetica, mode en chirurgie houdt deze cyclus levend. Volgens deze industrieën ben je altijd maar slechts één product verwijderd van perfectie. Maar dat product verandert, en dus ook het ideaal. Dit is het kapitalisme dat zich voedt met onzekerheid, een industrie gebouwd op ijdelheid die door onzekerheid wordt voortgedreven. De vrouw, zegt De Beauvoir, leeft niet vanuit haar binnenkant, maar vanuit haar spiegelbeeld. Haar pop, haar lichaam, haar representatie. Pas wanneer ze aantrekkelijk is voor de man, mag ze van zichzelf houden. Maar om aantrekkelijk te zijn, moet hij haar wel willen nemen.  

Zo is ze al sinds haar kindertijd, iets wat Meter en Shaw in hun documentaire ook bevestigen. 

Anders dan de man, die zichzelf niet hoeft te fixeren in een visueel beeld, omdat hij niet het object van zijn eigen verlangen is. Zo laten Shaw en Meter ook zien dat de advertenties in onze massa media slechts gericht zijn naar de vrouw. Op die manier leert de vrouw zichzelf te bekijken als een ander. Ze is subject én object, begeerde én begerende, maar nooit vrij. Haar verlangen komt voort uit een gevoel van gebrek, uit een structuur die haar voortdurend toont wat ze niet is. 

Precies daar, waar vrouwen niets zijn, stelt De Beauvoir dat ze Alles willen worden. Haar Heldin, het ideaalbeeld dat zij probeert te belichamen, heeft geen plek in onze werkelijkheid. Er is geen vocabulaire, geen kader waarin zij Alles kan zijn zonder zichzelf eerst te objectiveren. Zij moet zich kleden, schminken, vormen naar een beeld dat niet van haar is, maar waaraan ze haar bestaansrecht probeert te ontlenen. 

Honderd beledigingen per dag maakt deze dynamiek tastbaar. Vrouwen worden herinnerd aan hun gebreken via advertenties, tijdschriften, social media, en zelfs elkaar. De vrouw koopt geen make-up om beter te worden, maar om niet achter te blijven. Ze wordt aangespoord te consumeren, niet om te leven, maar om te voldoen aan een ideaal dat haar nooit zal accepteren zoals ze is. De leugen dat Alles worden slechts één aankoop verwijderd is, houdt haar gevangen in een oneindige cyclus van zelfafwijzing. Er is altijd een nieuwe imperfectie te corrigeren. Een nieuwe reden om te kijken. Een nieuwe reden om niet te volstaan. 

Een vrouw? Die zal ze zo nooit kunnen worden.  

Deze overinvestering in haar lichaam is narcistisch, zoals De Beauvoir dit zou noemen, en repressief. De vrouw vervreemdt haarzelf in haar poging een object te worden, om te lijken op een beeld dat nooit vlees zal kunnen zijn. En de mode-industrie voedt zichzelf met deze cyclus. Haar onzekerheid is zijn motor. Haar ijdelheid is zijn winst. 

Wat Meter en Shaw zichtbaar maken in hun documentaire is exact wat De Beauvoir trachtte te verwoorden in The Second Sex. Maar waar De Beauvoir dit filosofisch uitschrijft, brengen zij het tastbaar op dezelfde scherm die de vrouw socio-historisch heeft onderworpen. 

Het is geen wonder dat deze thematiek juist tijdens de tweede feministische golf is opgedoken. De opkomst van visuele industrieën, zoals tijdschriften en billboard advertenties, en de secularisatie van de samenleving, heeft de plek waar vrouwen ooit hun waarde ontvingen, verschoven. Het moment dat vrouwen, immers, economisch zelfstandig konden consumeren, hoefden ze niet langer toestemming te vragen van mannen om iets te kopen. Maar het systeem waarbinnen ze consumeerden, reproduceerde alsnog mannelijke verlangens. Romantische liefde, ooit toegekend aan God, werd nu geprojecteerd op een individu. Maar het systeem waarbinnen zij beminde, was nog altijd dat van controle. Ze mocht kiezen, maar enkel zolang zij begeerlijk bleef. Zij was vrij, maar alleen in haar beschikbaarheid. Ditmaal in naam van kapitalistische vrijheid, niet in naam van theologische plicht. Ze werd God. Of haar seksualiteit werd dat. 

Kapitalisme gedijt op zulke onzekerheid. Het biedt haar middelen om zichzelf te verfraaien, maar installeert ook het ideaal dat ze nooit kan bereiken. Misschien is dit waarom we zelden deze kant van de geschiedenis horen. De narcist als slechterik, in plaats van een symptoom van het probleem dat Meter en Shaw durven weer te geven op beeld.Hun film is daarom baanbrekend. Het visualiseert wat De Beauvoir theoretiseerde, maar nu de verhalen van vrouwen zelf. Hun stemmen, hun blikken, hun strijd. Zij maken ruimte voor reflectie. Niet alleen op de vrouwen van toen, maar ook op de vrouwen van nu, die nog meer dan ooit blootgesteld zijn aan de beelden die honderdmaal beledigend zijn. De stemmen die in Honderd beledigingen per dag aan bod komen, verdienen een plek in onze sociale geschiedschrijving.  

Zodat we kunnen luisteren naar de vrouw van toen, om te begrijpen wie de vrouw van nu is. 

Want wij zijn geen tweede sekse. Wij moeten die eerste plaats opeisen. 

De documentaire 'Honderd Beledigingen per Dag', nu volledig gerestaureerd door Eye Filmmuseum, is te bekijken via Eye Film Player, de streamingsdienst van Eye Filmmuseum. De film maakt deel uit van het programma, Feministisch Filmkollektief Cinemien, met als missie vrouwelijke stemmen binnen de filmwereld te vergroten.

Bronnen:

• De Beauvoir, S. (1997). The Second Sex. Random House, New York City, NY, Verenigde Staten. (Le Seconde Sexe 1949, vertaald door C. Borde en S. Malovany-Chevallier).

---

Mariam Jessajan is een media-analist met een sterke focus op de kruispunten van liefde, schoonheid en seksualiteit binnen de media- en consumentenomgeving. Ze rondt momenteel haar masterdiploma af en schrijft haar scriptie over de onderlinge verbondenheid en invloed van mode, videogames en OnlyFans op liefde en (vrouwelijke) seksualiteit.

---

 - ENGLISH BELOW -

What if I told you there’s a film that helps you understand philosopher Simone de Beauvoir’s work in an instant—without ever having to read The Second Sex? 

The documentary A Hundred Insults a Day (Dutch: Honderd beledigingen per dag) by Barbara Meter and Trilby Shaw isn’t just a documentary. It’s a mirror. One that, as Simone de Beauvoir describes in The Second Sex, shows how a woman sees, judges, and rebuilds herself through the eyes of the Other—in this case, mass media. Recently restored by the Eye Filmmuseum, the film offers a visual interpretation of Beauvoir’s ideas, viewed through the lens of consumerism. It reveals how female self-image and self-rejection are not just philosophical but lived—physical, tangible, and daily. That makes both the documentary and Beauvoir’s work, frankly, brilliant and painfully relevant. Both show how, in our society, a woman must buy her right to exist. 

Meter and Shaw expose how the female body is constantly evaluated, in both public and private spaces. A woman isn’t just looked at—she looks at herself. Critically. Obsessively. Endlessly. The world of cosmetics, fashion, and plastic surgery keeps this cycle alive. According to these industries, you’re always just one product away from perfection. But that product changes—and so does the ideal. This is capitalism feeding on insecurity: an industry built on vanity, driven by self-doubt. According to Beauvoir, a woman doesn’t live from within, but through her reflection. Her doll, her body, her image. She’s only allowed to love herself once she becomes desirable to a man. But to be desirable, he must want to take her. 

And she’s been conditioned this way since childhood, something Meter and Shaw highlight in their documentary. 

Unlike men, who don’t need to define themselves through a visual image—because they’re not the object of their own desire—women are taught, especially through media, to view themselves as outsiders. Ads are targeted at them. They become both subject and object, the desired and the desiring—but never free. Her desire is rooted in a sense of lack, in a system that constantly shows her what she is not. 

It’s precisely there, where women are made to feel like nothing, that Beauvoir says they strive to become Everything. Her heroine, the ideal self she tries to embody, has no place in our reality. There’s no vocabulary, no framework in which she can be Everything without first objectifying herself. She must dress up, apply makeup, shape herself into an image that isn’t hers—but on which her very right to exist seems to depend. 

A Hundred Insults a Day makes this dynamic palpable. Women are reminded of their flaws through ads, magazines, today also through social media—and even through each other. Women don’t buy makeup to improve—they buy it to keep up. They’re urged to consume not to live, but to meet an ideal that will never accept them as they are. The lie that becoming Everything is just one purchase away keeps her trapped in a loop of self-rejection. There’s always another imperfection to fix. Another reason to look. Another reason not to be enough. 

A woman? She can never truly become that. 

This overinvestment in her appearance is narcissistic, as Beauvoir would call it—but also repressive. In trying to become an object, she alienates herself, striving to resemble an image that can never become flesh. And the fashion industry feeds on this cycle. Her insecurity is its fuel. Her vanity, its profit. 

What Meter and Shaw make visible in their film is exactly what Beauvoir tried to express in The Second Sex. But where Beauvoir lays it out in theory, they bring it to life on the very screens that have historically subjugated women. 

It’s no coincidence that such a theme emerged during the second wave of feminism. The rise of visual industries—magazines, billboard ads—and the secularization of society shifted the source of a woman’s value. Once women gained economic freedom and could consume independently, they no longer needed a man’s permission to buy something. But the system they bought into still reproduced male desires. Romantic love, once tied to God, became projected onto individuals. But the structure within which women loved still revolved around control. She could choose—but only as long as she remained desirable. She was free, but only in her availability. This time in the name of capitalist freedom, not religious duty. She became God—or rather, her sexuality did. 

Capitalism thrives on this insecurity. It offers her the tools to beautify herself, while also setting the unattainable standard. Maybe that’s why we rarely hear this side of the story. The narcissist as villain, rather than a symptom of a system that Meter and Shaw dare to confront visually. Their film is groundbreaking. It visualizes what Beauvoir theorized—through the voices of real women. Their words, their gazes, their struggles. It creates space for reflection. Not just on the women of the past, but on the women of today—who are more exposed than ever to images that are, in every sense, a hundred times insulting. The voices in A Hundred Insults a Day deserve a place in our social history. So we can listen to the women of then, to understand who the women of now are. 

Because we are not a second sex. We must claim first place. 

The documentary 'One Hundred Insults a Day,' now fully restored by Eye Filmmuseum, can be viewed via Eye Film Player, the streaming service of Eye Filmmuseum. The film is part of the program, Feminist Film Collective Cinema, with the female mission to amplify voices within the film world.

Bronnen:

• De Beauvoir, S. (1997). The Second Sex. Random House, New York City, NY, United States. (Le Seconde Sexe 1949, translated by C. Borde and S. Malovany-Chevallier).

---

Mariam Jessajan is a media analyst with a keen focus on the intersections of love, beauty and sexuality within media and consumer environments. She is currently finishing her Master’s degree, writing her thesis on the interconnection and influence of fashion, video games and OnlyFans on love and (female) sexuality.